Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik de training presentiebenadering moest doen voor mijn werk. Eigenlijk een term die nog niet eens zo oud is. De theorie hiervoor werd voor het eerst geformuleerd in 2001. Wie present is, is er ook echt, heeft aandacht en is volledig aanwezig met lichaam en geest.

Om present te zijn neem je de tijd voor een persoonlijke relatie, je geeft liefdevolle aandacht, en accepteert zonder oordeel.

Mooie term uit de hulpverlening zal je denken, en ja, dat is ook zo.

Contact

Maar wat als je die term nu eens breder maakt, of misschien juist enger, door hem op jezelf te richten. Gun jij jezelf de volle aandacht? En als je het jezelf gunt, durf je dat ook te voelen? En hoe zit het met die stemmetjes in je die jouw eigenlijk continue veroordelen? Durf jij de stilte aan om dat contact met jezelf te leggen?

Mensen met een trauma doen hard hun best om bewust, maar vaker onbewust dat contact te vermijden.

Want juist in stilte een aandacht voor jezelf, kun je je omgeving niet scannen op gevaar. En dat is iets wat mensen met een trauma bewust/onbewust doen. Continue alert zijn en scannen.

En stil worden om contact te leggen met jezelf dus present zijn?

Doodeng, want dan krijgen je “monsters” van het trauma de kans om jouw angst te laten overheersen en de macht over te nemen.

Daardoor leef je niet echt bewust, je mist veel, wat je niet in de gaten hebt.  Je holt eigenlijk steeds voor jezelf uit.

Vlucht voor “monsters”

Ook ik ben zo aan het hollen, scannen of vluchten geweest in mijn jeugd. Zelfs zo dat ik als volwassenen eigenlijk bijna niets meer bewust weet van die tijd.  Alweer heel veel jaren geleden ben ik opzoek gegaan naar hoe het kwam, want ik wilde ook die herinneringen.

Contact met mezelf en de wereld om me heen had ik niet echt. Ik deed de dingen die van me verwacht werden, werkte, had hobby’s, lachte en leefde dacht ik. Maar echt contact met mezelf of andere had ik niet.  Leven in het hier en nu, kon ik niet doordat ik mijn pijn verborg voor mezelf en alle andere. Gelukkig ben ik diverse mensen in mijn leven tegengekomen die contact durfde te maken door naar die verbogen pijn te gaan. Zij benaderde mij met presentie.

Dat heeft gemaakt dat die “monsters” verdwenen zijn. En maakt dat ik met liefdevolle aandacht voor mezelf leef.  En door het contact wat ik met mezelf heb in het hier en nu ook met aandacht streef naar contact met andere.

Hoe zit het met jouw aandacht voor jezelf.

Voor veel mensen die nare herinneringen hebben is het in hun ogen de enige oplossing: wegstoppen, vergeten. Maar vervolgens stapelen zich alle verdrietige momenten of boze buien, tot dat juist gebeurt waar je zo bang voor was. Die explosie van gevoelens. En dat kan zich op allerlei manieren uiten: emotie eten is er zo een. Maar denk ook eens aan overdreven sporten, blowen, alcohol, gokken, vluchten in computerspelletjes.

Presentie voor jezelf lost je problemen niet op, nee, dat moet jezelf doen, maar maakt ze wel hanteerbaarder voor jezelf doordat je je gevoel toelaat.

En als je al heel lang in dat patroon vastzit is het lastig om er alleen uit te komen. Maar presentie laat je zien dat je lief mag zijn voor jezelf, zonder oordeel, dus doen het niet alleen. Zoek hulp, neem bijvoorbeeld een contact met me op.

Jij bent het waard!

Categories:

Comments are closed

Archieven
Categorieën