Joke haar buurvrouw was erg opdringerig en als haar auto de hele dag voor de deur stond, kwam ze weer zeuren. Ze hoefde vandaag helemaal niet weg maar verzon een reden, omdat ze geen zin had in dat gezeur. Tijdens dit ritje werd ze aangereden, door iemand die veel te hard reed. Gevolg, haar auto total loss en Joke gelukkig alleen wat kneuzingen.

Maar het bleef aan haar knagen, het bleef in haar hoofd zitten en ze bleef het eindeloos analyseren. Wat als ze anders met de buurvrouw was omgegaan. Wat als ze gewoon thuis was gebleven? Wat als ze later of eerder de deur uitgegaan was? Het frustreerde haar en eigenlijk schaamde ze zich ervoor, want ze was er immers goed vanaf gekomen?

Die negatieve emoties stop je het liefst zo ver mogelijk weg, maar ze zijn er wel, en het nare is dat ze op de meest onverwachte momenten weer de kop opsteken en dan vaak veel meer invloed op je hebben dan je lief is.

Joke deed er alles aan om zelf dat analyseren te stoppen en daarmee de negatieve gedachten los te laten. Maar autorijden deed ze liever maar niet meer, alleen als het echt nodig was. En dan nog zat ze verkrampt in de auto, want stel dat?? En haar buurvrouw? Ze ging verhuizen, want eigenlijk gaf ze de buurvrouw ook wel een beetje de schuld van haar aan rijding.

En zo werd een ongelukkig ongeval, dat goed afliep iets heel groots in Joke haar hoofd.

Maar praten erover deed ze niet, het bleef in haar hoofd, want ze schaamde zich ervoor dat zoiets kleins zo groot voor haar was.

Joke had misschien beter wel haar gevoel kunnen delen.  Maar het is lastig om op iemand af te stappen en te zeggen: “ik blijf maar piekeren over dat ongeluk”, want wanneer is het juiste moment om aandacht alleen voor jezelf te vragen?

En wat is dan vaak het resultaat? Je blijft er mee lopen, en heel hard hopen dat iemand van je geliefde het uit zichzelf ziet en vraagt wat er is.

Of je gaat afleiding zoeken in werken, drinken, eten etc. …………  Dat is fijn, want het helpt heel even, maar het nare gevoel komt altijd weer terug, en dan?

Dan heb je ook nog mensen die zeggen: “Ik praat er niet over, dan vergeet ik het wel”.  Als mensen dat tegen mij zeggen, krijgen ze de wedervraag: “En, lukt dat?” Het antwoord blijft meestal uit, omdat het niet lukt.

Vergelijken

Als we het nu eens vergelijken met lichamelijk letsel.

Een arm in het gips is duidelijk. Mensen zien het, houden rekening met je, de hulpvaardige misschien iets te veel naar je zin, maar je hoeft meestal geen aandacht te vragen voor jou situatie.

Maar als je diezelfde arm zwaar gekneusd hebt, ziet niemand het, maar de pijn is misschien wel erger dan die arm in het gips.  Praat je daar over? Natuurlijk, hoor ik je denken, want ik kan niet alles zelf doen en heb hulp nodig. En wil ik het zelf doen wordt de pijn erger en dat horen/merken mensen om me heen. Ze zullen vragen wat er is en me helpen.

Gek he, dat je dat met lichamelijke pijn wel doet en met geestelijke pijn zelf blijft lopen, omdat we andere niet tot last willen zijn, of ons schamen!

Zelf doen

Nou, oké, je hebt besloten het zelf te verwerken.

Om nare dingen echt achter je te laten, dien je ze eerst objectiever te bekijken, want was jij wel echt verantwoordelijk voor de gebeurtenis? Is jouw schuldgevoel wel terecht? Had je van tevoren kunnen weten/inschatten dat dit zou gebeuren?

Praat er eens over met iemand die jij vertrouwt. Vraag gewoon eens feedback. Door er open en eerlijk over te praten ga je (ook al is het jaren geleden gebeurd) de gebeurtenis accepteren. En ook dan pas kun je die negatieve emoties loskoppelen van wat er gebeurd is.

Delen is helen, zeker ook in dit geval

Neem iemand in vertrouwen, soms is het prettig een vertrouwd iemand hiervoor te vragen, maar vaak ook is het fijn om iemand van buiten te vragen.

Ga op je gevoel af.

Categories:

Comments are closed

Archieven
Categorieën