Volgende week kunnen wij weer dodenherdenking en Bevrijdingsdag vieren.

Er zijn niet veel mensen meer die de oorlogsjaren en bevrijding in 1945 hebben meegemaakt.  Ik en misschien jullie ook wel kennen de verhalen over de bevrijders die met de tanks door de straten reden, de feesten, de blijheid, maar ook de verhalen over de oorlog zelf.

We kennen ondertussen ook de beelden van de oorlog in Oekraïne, de verwoesting van een volk en hun geliefde steden.  Hoe zou het voor al die vluchtelingen in ons land zijn om Bevrijdingsdag hier mee te maken, terwijl ze weten dat in hun land de vrijheid nog heel ver weg lijkt?

Toch waren er in de oorlog ook mensen die zich vrij voelde, geestelijk vrij. Zelfs mensen die gruwelijke oorlogsmisdaden moesten meemaken. Edith Eger een Joodse vrouw hield zich vast aan wat haar moeder in de trein naar Auschwitz tegen haar zei: “Onthoud dat niemand je gedachten van je af kan pakken”. Dat werd haar houvast, want zo vertelde ze zichzelf: als ik vandaag overleef, zal ik morgen vrij zijn. Deze gedachte zorgde ervoor dat ze de oorlog overleefde. Na de oorlog heeft zij moeten vechten om alles achter zich te kunnen laten.

Onze vrijheid

Wij zijn vrij, leven in een vrij land, maar voelen we ons ook vrij?

Zitten we niet erg vast in de “ja, maar, wat als?”, in de “stel dat?”, in “wat als we het niet meer kunnen betalen?” en “wat als hun iets overkomt?”.

Houden we onszelf niet gevangen tussen al onze mooie spullen, dromen en plannen? Maar ook al die mensen waar we omgeven en die wij denken te moeten beschermen. Het zijn strohalmen geworden, waar we ons krampachtig aan vasthouden, waardoor we niet echt vrij zijn om onbezorgd rond te kijken.

Zelf heb ik mijn jaren gevangengehouden in mijn emoties, in een zwart gat wat mijn verleden was. Was me er niet zo van bewust, maar voelde wel de banden die me gevangenhielden.  Door onder begeleiding naar die emoties toe te gaan, en ze te omarmen, bevrijde ik mezelf. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Ik voelde veel meer ruimte in mijn lijf en hoofd voor andere dingen, voor andere ervaringen en gevoelens en gedachten.

 Ik koos ervoor om niet meer bang te zijn om mijn emoties te tonen, ik koos ervoor om naar mijn verleden te gaan kijken, waar ik zolang mijn rug naar toe gedraaid had omdat ik niet meer naar die narigheid wilde kijken. Dat ging niet vanzelf, dat was heel hard werken, maar het heel erg waard.

Toch zijn er gelukkig ook genoeg mensen die ondanks misschien veel beperkingen, zich vrij kunnen voelen. Die kijken naar wat er wel kan. Naar hoe mooi de natuur vlakbij kan zijn, naar alle (kleine) lichtpuntjes. Hoe waardevol de contacten zijn die ze nog wel kunnen hebben.

En weet je wat nu het mooie is?  WIJ KUNNEN KIEZEN WAT WE DOEN!

Hoe zit dat met jou?

Voel jij je vrij of zit jij in het nare gevoel van gevangen in beperkingen vast.

Ik las van de week een mooi metafoor daar over: Stel je voor een huis met een prachtige tuin. Jij zit in dat huis, achter het raam. Een raam wat vuil is. Nu kun je op twee manieren kijken.

1. Of je ziet alleen maar het vuil op het raam en ergert je eraan,

2. Of je kijkt door het vuil heen, naar die prachtige tuin en geniet.

De keuze is aan jou!

Nou kan ik me best voorstellen dat er mensen zijn die dolgraag door dat vuil heen willen kijken, maar waar het niet bij lukt.

Frustrerend hoor, want je wilt zo graag waarschijnlijk.

Vraag jezelf af of je weet hoe het komt?

Hoe komt het dat je alleen maar boos kunt zijn, schopt tegen het leven. Je het gevoel hebt dat je altijd maar aan het knokken bent?

Ga voor jezelf eens na of je erachter kan komen waar het vandaan komt. Want daardoor mis je die mooie tuin, het genieten en het geluk wat je kunt voelen als je op die manier kunt kijken.

Ik help je er graag mee.

Categories:

Comments are closed

Archieven
Categorieën