Alweer een aantal jaren terug sprak ik iemand uit mijn woonomgeving. Zij maakte zich ernstige zorgen over haar dochter. Dochter en moeder woonde samen, maar dochter werd steeds opstandiger en luisterde gewoon niet meer naar haar. Volgens moeder was dochter zwaar overspannen en moest naar een psychiater.
Interessante constatering vond ik, omdat ik wist dat dochter een volwassen vrouw is, die elke dag naar haar werk vertrok.
Ik vroeg de vrouw dus wat dochter daar zelf van vond, omdat zij toch volwassen was. Daar had moeder niets mee te maken, ze woonde bij haar en had naar haar te luisteren. Moeder wist wel wat goed voor haar dochter was. Moeder wilde eigenlijk alleen maar het beste voor haar dochter zei ze.
Ik kreeg een afkeurende blik toen ik haar vroeg: “En wat als loslaten van je dochter nu eens het beste voor haar zou zijn”. Met de woorden: “Belachelijk, jij weet niet waar je over praat” liet ze me staan.
Moeder besliste en dochter liet beslissen.
Niet alleen
En natuurlijk zat er een verhaal achter, wat moeder mij eerder al eens had verteld. Dochter had het als jong meisje heel moeilijk gehad, en moeder had haar door te scheiden beschermd. Maar nu was dochter volwassen en moest leren zichzelf te beschermen.
Moeder wilde dochter “redden”. Maar zolang dochter niet zelf inziet dat ze hulp nodig heeft zal het de moeder nooit lukken haar te “redden”.
Dochter ziet of haar eigen probleem niet of is nog niet toe aan hulp, om welke reden dan ook. Moeder ziet dochter worstelen en kan niets doen, voelt zich machteloos, en het enige wat ze wil is redden.
Een trauma heb je niet alleen, maar familie en vrienden kunnen daar zeker ook last van hebben.
Als jij niet lekker in je vel zit, heb je vaak een korter lontje, en degene die het dichtstbij staan, zijn vaak degene waar het op afgereageerd wordt. Gewoon omdat dat het veiligste voelt voor je.
Dat geeft voor jouw omgeving een machteloos gevoel, net als bij de moeder.
Maar stel nu dat de dochter, om van het aandringen van haar moeder af te zijn wel contact met een hulpverlener had gezocht.
Waarschijnlijk was dat dan of snel beëindigd zonder resultaat of had de dochter voor elke afspraak uitvluchten verzonnen. Gewoon omdat dochter niet zelf voor hulp koos.
Jij moet zelf bewust zijn van het feit dat je hulp nodig hebt. En dan nog is het doodeng, spannend en angstig om er inderdaad mee aan de slag te gaan, maar daar kan elke coach/therapeut in begeleiden. Maar die eerste stap zul je echt zelf moeten zetten.
Zet je die stap niet, dan blijf je dat slachtoffer met dezelfde machteloosheid als de eerdergenoemde moeder. Het is voor jou dan nog te moeilijk om je kwetsbaar op te stellen.
Tips
Herken jij dit bij iemand die dicht bij je staat?
- Vertel wat je ziet en ervaart van die persoon. Je mag best zeggen dat je het moeilijk vindt dat je die ander ziet worstelen met haar problemen en dat je haar zoveel meer rust gunt.
- Ga het gesprek niet uit de weg. Durf vragen te stellen, dat laat die ander nadenken en de andere kant zien, door bv te vragen wat wel behandelen op zou kunnen leveren, of wat ze te verliezen heeft.
- Bied praktische hulp, zonder alles over te nemen. Nodig bv die persoon uit om samen te gaan wandelen of sporten. Maar laat de keus bij de ander.
- Luister zonder oordeel. Als zij je vertelt dat ie het best alleen op kan lossen, oordeel er dan niet over. Zij heeft op dat moment echt het idee dat het wel alleen lukt, of zit nog te diep in haar angst om te zien dat het echt niet gaat.
- Geef extra aandacht. Stuur bv eens een kaartje met “ik denk aan je” of stuur eens een extra appje. En mocht degene toch besluiten er met een buitenstander over te gaan praten, bemoedig haar dan.
De moeder had net zo goed last van het gezamenlijk verleden als dochter. Daardoor was er in de relatie tussen beide van alles scheefgegroeid.
Moeder had dochter kunnen helpen door haar los te laten, en zelf naar een coach/therapeut te gaan. Hiermee had ze haar dochter het goede voorbeeld gegeven en had een betere verhouding in het verschiet gelegen.
Comments are closed